Geen idee of u tot het selecte clubje gelukkigen behoort, dat de titelloze debuutplaat van dit negental uit Seattle in de kast heeft staan. ’t Is ook verder niet zo belangrijk, alleen kan u dan wel meteen de helft van de reviews overslaan, die u te lezen krijgt over de opvolger, Listen to the Thunder. Er zijn echt wel een boel Lage Landen-recensenten, die niet verdacht kunnen worden van veel beroepsijver en die dus gewoon overnemen wat de Europese distributeur schrijft. Enfin, dat is er dus ook uit, dan kunnen we ’t nu hebben over deze cd. Laat ik maar meteen met de deur in huis vallen: dit is een ronduit straffe plaat, van een band die evenveel Wilco als Jayhawks, evenveel Crazy Horse als The Band in zich heeft.

Wat ik daarmee bedoel, mag duidelijk zijn: dit is muziek die drijft op country en  rock, maar met de aanpak, techniek, productie van vandaag, toegepast op de geest van de ‘70’s van vorige eeuw. Daartoe zijn de verfoeilijke termen “americana” en alt.country uitgevonden, terwijl countryrock net zo goed volstaat als vlag om de lading te dekken.
Ik hoor u al vragen waarom dit zo fantastisch is, als het allemaal geleend is bij de genoemde grote voorbeelden. Wel, het is de drive die ‘t hem doet. Ik hoor in de hele plaat niks dat ik niet eerder ergens anders gehoord heb, maar dat belet niet dat Jason Dodson en zijn vriendjes een heerlijk elftal songs hebben laten inblikken.

Dat er negen muzikanten spelen, heeft ook zo zijn voordelen: er is aan inkleuring en aan natuurlijke macht van het getal geen gebrek. Dat merk je al bij opener Goodbye: een lap vuile, vettige countryrock met een orgel dat meteen bepaalt dat er later ook blazers zullen volgen. Hebben we ‘t dan doorgaans niet over “soul”? Dat was toch ook wat The Band dreef? Dat soort muziek dus. De uitgekiende en toch organisch klinkende solo’s vliegen je keer op keer om de oren, het rammelt net genoeg om fris te klinken en wonderlijk genoeg valt alles altijd wel tijdig en netjes op zijn pootjes, ondanks soms verrassende opbouw zoals in Time is Right Now.

U kent ons intussen zo’n beetje: nooit vies van een mondharmonica, een mandoline, banjo, accordeon of fiddle. Wel: op Cold November krijgen we de hele zwik in één song en dan nog wel op volstrekt verantwoorde wijze. Alle elf nummers een regeltje gunnen, zou ons te ver leiden, maar neemt u rustig van mij aan dat wij een beetje spijt hebben dat de eindejaarsfeesten al even achter de rug liggen en dat zelfs Valentijn net gepasseerd is. Dat wordt dus wachten op de Paashaas of uw verjaardag. Kan me niet schelen wat u ermee doet, zolang u deze werkelijk erg knappe plaat maar op een of andere manier op één van uw verlanglijstjes zet. (Dani)